Mišteci su bili jedan od najvećih starosedelačkih naroda u Srednjoj Americi. Živeli su u nekoliko međusobno zaraćenih gradova-država, od kojih je najpoznatiji bio Tututepek, koji je u 11. veku doživeo procvat pod vođstvom kralja Osam Jelena Jaguarove Kandže, jedinog mištečkog vladara koji je uspeo da ujedini više gradova u jedinstvenu državu. Kao i ostale starosedelačke narode Srednje Amerike, Mišteke su pokorili španski konkvistadori u 16. veku. U pretkolumbovsko doba, njihov narod brojao je oko milion i po ljudi, dok ih danas ima oko 800.000, i bave se uglavnom zemljoradnjom.
Kodeks Zuš-Natol je pretkolumbovski dokument nastao između 1200. i 1521. godine na teritoriji današnjeg Meksika. Otkriven je u manastiru Svetog Marka u Firenci 1854. godine, odakle ga je pet godina kasnije otkupio Džon Templ Lider i poslao svom prijatelju Robertu Kursonu, 14. baronu od Zuša. Faksimil-verzija sa predgovorom Zelije Natol objavljena je 1902. godine, u izdanju Univerziteta Harrvard. Baron od Zuša pozajmio je dokument 1876. godine Britanskom muzeju, koji ga je kasnije otkupio.
Kodeks se sastoji od 47 ploča od jelenske kože oslikanih sa obe strane. Sadrži dve priče: sa jedne strane naslikana je istorija najvažnijih centara kraljevstva Mištek, dok se sa druge nalaze priče o poreklu, brakovima i političkim i vojnim uspesima mištečkog vladara poznatog kao Osam Jelena Jaguarova Kandža. Zelia Natol (1857-1933) bila je američki arheolog i antropolog, specijalista za preastečke kulture i pretkolumbovske dokumente. U predgovoru faksimil-verzije Kodeksa Zuš-Natol iz 1902. godine, ona objašnjava kako je ovaj dokument nastao:
Kao i ostalih devet meksičkih kodeksa za koje znamo, a koji predstavljaju najfinije sačuvane primerke autohtonog slikarstva, i ovaj je naslikan na štavljenoj jelenskoj koži, čije su trake zalepljene zajedno, u razmacima, i tako čine jednu dugu, ispresavijanu traku. Površine s obe strane kože prekrivene su debelim slojem bele materije koja daje glatku, blago sjajnu površinu. Na tome je umetnik prvo nacrtao obrise figura crnom linijom, a zatim ih ispunio bojama. Pažljivim proučavanjem originala otkriva se da je umetnik pripremao male količine svake boje, i da nije uvijek uspevao dvaput da dobije potpuno istu nijansu. Paleta boja sa prednje strane razlikuje se od one na poleđini, gde postoji veći broj detalja. Upotrebljene boje bile su tako fine i vešto pripremljene, da su gotovo četiri soleća sačuvale, neoštećenu, svoju izuzetnu lepotu i preciznost. Prema Bustamanteu, starosedelački umetnici namerno su od svojih osvajača sakrili vekovima razvijanu veštinu dobijanja snažnih, trajnih boja od biljnih i mineralnih materija.
